Ben je donor?

Omdat velen hier geloven in reïncarnatie ben ik wel benieuwd of je ook donor bent of zelf een donororgaan zou willen ontvangen?

Waarom wel of waarom niet? Of wil je misschien alleen bepaalde organen donoren?

Ik ben sinds mijn 12de al donor. Mij mogen ze letterlijk helemaal uithollen en kaalplukken als mijn lichaam niets meer doet. Ik geloof zelf niet dat dit gevolgen zou hebben van wel of niet (of gedeeltelijk ofzo) reincarneren, want volgens mij is je ziel - het deel dat dus reincarneert - geheel los te koppelen van je lichaam.
En als ik iemand blij kan maken met mijn lever, huid (heeft diegene gelijk coole tattoos!!), ogen (dan hoop ik wel dat ze mijn bril erbij leveren.....).....nou prima toch? Ik heb het dan toch niet meer nodig. Ik zal er in ieder geval verrekte weinig gebruik van maken!

Ik ben er voor mijzelf nog niet uit. Op dit moment ben ik niet beschikbaar.

Ik heb nog een aantal vragen rondom de verhalen die je leest, dat mensen die een donororgaan ontvangen, van karakter kunnen veranderen doordat er soms eigenschappen van de originele eigenaar van het orgaan mee getransplanteerd worden.

Ik heb een behoorlijk complex karakter en leven zowel qua verleden als heden, waardoor ik bang ben dat een patiënt met mijn organen van de regen in de drup beland. Omdat ik behoorlijk veel aanleg voor depressies heb.

Hoewel ik ook daar intussen mijn vraagtekens bij heb, of die wel allemaal uit mijn geest afkomstig zijn vanwege de grote mate van HSP. Dus om eerlijk te zijn, ik weet het nog niet.....

Hoe denk jij er zelf over? Ben jij donor ?

Ik weet niet zeker meer of wij -nu ex echtgenoot en ik- destijds dat formulier ingevuld en ingezonden hadden. Dat kreeg je jaren geleden, ergens in begin jaren 90.

Ik ben er ook niet helemaal aan uit. Liever niet eigenlijk. Ik voel me er toch niet prettig bij. Ik weet dat je je fysieke lichaam niet meer nodig hebt als je overgegaan bent, maar dan nog. Iets voelt niet prettig er aan voor mij.
Ik denk dat het ook wel mogelijk is dat er iets meegaat als je een donororgaan krijgt. Je hebt toch celgeheugen en dat speelt hier ook een rol in. Ik denk dat het op zich goed zou kunnen gaan, mits mensen die een donor orgaan ontvangen dit helemaal in eigendom gaan nemen. Dus er helemaal contact mee gaan maken, op celniveau, nee, nog dieper eigenlijk. En ook je eigen lichaam moet je tevoren dan contact mee maken op zo'n diep niveau om het voor te bereiden op dat orgaan en vertellen dat het goed is, dat het nodig is voor je overleven enz. Zodat dat orgaan beter/makkelijker geaccepteerd kan gaan worden. Maar als er heftige trauma's op dat orgaan zitten... tja ... Als je zonder dat orgaan dood zou gaan, lijkt me dat je het wel accepteert. Overleven is een oerinstinct, het sterkste in de mens denk ik.

Nadeel is dat maar heel weinig mensen dit soort bewustzijn kennen, laat staan er mee kunnen werken. En buiten dat is er meestal ook geen tijd voor volgens mij en/of is iemand zelf te ziek om überhaupt zoiets te kunnen doen.

Ik heb ook wel verhalen gelezen van mensen die na het ontvangen van een donororgaan helemaal veranderen en karakters kregen die meer op de orgaangever leken.

De leer van Rulof zegt dat als je een bepaald bewustzijn heb bereikt, het geen kwaad kan ok te geven aan iemand met hetzelfde bewustzijn, maar als je het geeft aan iemand die in disharmonie leeft zo schrijft hij, en bepaalde geestelijke tekortkomingen heeft zoals het vermoorden van anderen, of andere ernstige zaken, dat het dan niet heel gunstig is voor een ziel als hij aan zo iemand geeft, dat het toch iets doet, ook voor de al overgegane, er is een verbinding.

Nu sta ik niet geheel achter deze boeken, en passen ze ook niet bij mij. Maar ik denk toch dat er iets inzit.

Van mij mogen ze ook alles hebben!
Als ik mijn jasje uitdoe en iemand anders kan er nog iets mee, graag, ze mogen het hebben.
Waarom niet? Alles wat ik niet meer nodig heb mag iemand anders hebben die er nog wel iets mee kan, dus ook mijn organen of what ever ze kunnen gebruiken.

Of ik zelf een orgaan van een ander zou nemen..... dat weet ik niet. Mijn gevoel zegt nee, want ik heb dan niet voor niks een probleem met een orgaan. Maar ik denk, als je eenmaal echt voor de keuze staat, het allemaal wel eens heel anders kan zijn (en de techniek is niet voor niks zo ver dat ze organen kunnen transplanteren). Als ik nou morgen zou moeten kiezen voor leven met een nier van een ander of doodgaan, dan kies ik misschien toch voor die nier van een ander. Ik wil hier nog wel even blijven, mijn kinderen zien oproeien enz.....

Nee, ben geen donor.
Maar ik hoef ook geen orgaan van iemand anders, als het mijn tijd is, dan is het gewoon tijd om mijn fysieke lichaam te verlaten.
Ik ben nou ook wel erg jong om hierover te hebben, maar mij is het ook wel een keer gevraagd of ik donor wil worden of niet.

Verder heb ik eens keer gelezen dat als je doodgaat en iemand anders krijgt jouw orgaan, dat je daar als ziel nog veel hinder van kunt ondervinden en bovendien zou dat zelfs sporen kunnen achterlaten in het volgende leven. Lijkt mij geen prettige gedachte als ik echt oud ben en op het sterfbed lig.

Ennakee wrote:

Hoe denk jij er zelf over? Ben jij donor ?

Ik ben geen donor omdat ik echt niet weet of ik het wil of niet en waarom wel of waarom niet. Ook één van de redenen om dit topic te openen.

Fairies wrote:

Nee, ben geen donor.
Maar ik hoef ook geen orgaan van iemand anders, als het mijn tijd is, dan is het gewoon tijd om mijn fysieke lichaam te verlaten.
Ik ben nou ook wel erg jong om hierover te hebben, maar mij is het ook wel een keer gevraagd of ik donor wil worden of niet.

Verder heb ik eens keer gelezen dat als je doodgaat en iemand anders krijgt jouw orgaan, dat je daar als ziel nog veel hinder van kunt ondervinden en bovendien zou dat zelfs sporen kunnen achterlaten in het volgende leven. Lijkt mij geen prettige gedachte als ik echt oud ben en op het sterfbed lig.

Zoiets heb ik ook wel eens gehoord/gelezen ja...
En ergens vind ik dat ook niet zo gek eigenlijk, als je toch ook weet dat er celgeheugen is en zo. Ik weet alleen nooit zo goed hoe dat celgeheugen zich dan weer verhoudt tot je ziel. Ergens wordt het fysieke lichaam altijd door iedereen als apart gezien van de ziel, maar is celgeheugen (wat je dan toch ook onder 'fysiek' zou scharen) dat ook?
Celgeheugen zijn ook vaak dingen van vorige levens, dus deel van je energie/Ziel, wat dan dus tóch ook in je fysieke lichaam komt, nl in de cellen.
Dus ik vind dat zeker ook een heel goed punt en de moeite van overweging zeker waard bij wel/geen donor worden (of ontvanger for that matter).

Ik denk ook dat er in al je organen iets van een trilling van jouw zit. Na je dood kom je er weliswaar los van te staan, maar ik vraag me ook af of dit bij iedereen meteen zo is. De een komt misschien sneller los van zijn of haar lijf dan de ander.

Hoe zou dat dan zijn als je een hartklep krijgt uit een varkenshart?

Dat loskomen van je lijf duurt zover ik weet zo'n 3 dagen, dus over het algemeen vindt transplantatie daarvoor al plaats. Bij bloed en huid is dat wel anders geloof ik, dat wordt opgeslagen in een bloed/huidbank?

Ik ben niet perse tegen levenddonaties onder familieleden, maar organen van wildvreemden en ook bij verschillende mensen implanteren... het voelt niet kloppend. Ze zeggen niet voor niks dat er een stukje van jezelf doorleeft in de ander.

hihi dat hangt dan vast van het karakter van het varken af Wolf Robe..

SparklingPurple wrote:

Dat loskomen van je lijf duurt zover ik weet zo'n 3 dagen, dus over het algemeen vindt transplantatie daarvoor al plaats. Bij bloed en huid is dat wel anders geloof ik, dat wordt opgeslagen in een bloed/huidbank?

Ik ben niet perse tegen levenddonaties onder familieleden, maar organen van wildvreemden en ook bij verschillende mensen implanteren... het voelt niet kloppend. Ze zeggen niet voor niks dat er een stukje van jezelf doorleeft in de ander.

Maar we hebben in het huidige bestaan ook dat de een sneller los kan laten dan de ander, en misschien veranderen onze karakters niet zozeer, en blijf je je na je dood ook nog druk maken om waar je hart gebleven is, zoek je een stukje trilling van jezelf Misschien danst de ene persoon meteen vrolijk door aan gene zijde en blijft de ander ondanks dat hij al los van zijn lijf is toch met gedachten kracht zoeken en is het lastig los te laten.
Misschien is degene die ons hart gekregen heeft, wel ziek, en gaat het niet goed, en is dan toch aan ons verbonden. Ik heb het idee dat er qua mens een heel verschil in kan zitten net als met het aardse bestaan hoe we erin staan en daar doorleven.
Er zullen zich waarschijnlijk veel inzichten openbaren, maar ik denk dat de gang van zaken als loslaten en daar wennen en dergelijke voor iedereen anders kunnen zijn. Misschien dat de ene donor er totaal geen hinder van ervaart na zijn of haar dood en de ander juist weer wel.

Klopt zeker, alleen dat doe je dan dus niet meer vanuit lichaam, maar vanuit geest/ziel (die worden 1 na dood). Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen.

Sommige mensen kunnen niet aanvaarden dat ze dood zijn. Dus blijven ergens tussenin en gaan niet goed over. Hier kunnen ook gemakkelijk donoren tussen zitten, omdat je bijvoorbeeld een ongeluk hebt gekregen en daaraan overlijdt en niet weet of niet wil aanvaarden dat je dood bent.

Waar ik nog over zat te denken, de lichaamsfuncties stoppen niet echt, hoewel dat kunstmatig wordt overgenomen. In hoeverre ben je dan in staat om echt los te komen van je lichaam?

De wetenschap is (met het tekort aan donoren) natuurlijk ook bezig met andere technieken. Zeker nu met de 3D-printer in opmars komt het daadwerkelijk printen/kweken van organen ook een stukje dichterbij. Het is naar wat ik begreep de bedoeling dat dit met eigen cellen kan gebeuren.

Je hoort ook wel eens verhalen van mensen die een onderarm missen, maar toch altijd nog pijn erin voelen, alsof het nog aan hun lijf zit.

Ik snap je Sparkling wat je schrijft over vanuit geest. Het lijf lijkt aan de ene kant misschien ook een los omhulsel, maar misschien is dat toch minder waar dan we denken. Ik heb geen idee.

Maar vraag ik me dan af, stel je gaat dood, en sterft compleet, zou het dan makkelijker zijn om los te komen, afstand te nemen, als je lichaam begraven is, dan dat als jouw orgaan, jouw trilling nog ergens huist bij een levend mens dat het gebruikt?

Dat laatste vraag ik me dus ook af... maar ik weet het echt niet. Het is natuurlijk wel zo dat de trilling van "familiekarma" ook generaties lang in de energetische systemen doorwerkt, die zielen die daarbij hoorden zitten niet letterlijk aan je verbonden, maar energetisch draag je wel een stukje daarvan mee.

Ja precies, dat vraag ik me ook af..

Ik las in een boek dat stel nou dat jij je hart aan een moordenaar geeft, het nadelige gevolgen kan hebben. Je zal het dan niet bewust aan die killer geven, want je weet niet naar wie het gaat,
Maar als die killer blijft leven door jouw hart, en jouw trilling, doet dat volgens dat schrijven ook iets met jouw trilling, ook al leef je al ergens in het hiernamaals.
Aan de ene kant lijkt het me vreemd omdat je het niet bewust gegeven hebt aan iemand die kwaad wil met zijn leven, en je goed van geest bent, en zorgeloos aan de andere kant kan leven. Maar aan de andere kant onze energie kan nu ook omlaag gaan van mensen die een andere energie hebben , ook al zitten we zelf niet in die andere energie. Dus misschien kan dat dan ook, het hart komt immers van jouw, bevat jouw trilling. Dus blijf je er misschien mee verbonden, ook al zit het in het lijf van die ander.

Mij lijkt dat inderdaad ook een beetje vreemd, omdat het toch echt de bedoeling is dat je je stoffelijke lichaam loslaat na je overlijden. Als in, voor de overledene heeft het naar mijn idee minder neveneffecten als voor de ontvanger. Maar dan moet het dus wel zo zijn dat je je energetisch hebt kunnen losmaken van je lichaam en daar zit naar mijn idee de kink in de kabel. Kan je dat volledig als je vitale functies in stand worden gehouden door een machine, ben je dan in staat echt los te laten of wil je zelf eigenlijk dat lichaam weer bewonen?

Na een donor transplantatie moet de persoon zijn hele leven medicijnen gebruiken die het afstoten van het transplanteerde donor moet tegengaan.....

Het lichaam is heel erg intelligent dus als het iets wil afstoten is daar waarschijnlijk ook een reden voor die verder oogt dan alleen het fysieke deel.

Zie het nieuws over de vrouw met gezichtstransplantatie! Moest meteen aan dit topic denken

Dat er diepere redenen zijn dan alleen maar fysiek dat het lichaam het afstoot is inderdaad een goede!

Een gezichtstransplantatie?

Wat te denken dat degene die donor is nog niet gestorven is maar nog steeds in leven wordt gehouden? Dat organen zonder verdoving worden uitgenomen? Dat het regelmatig gebeurt dat donoren toch niet hersendood zijn?
Voor mij een reden om nee te zeggen.

Ik ben wel donor. Ik ben moeder van een zoontje van 5 dat vanaf zijn 3e chronisch ziek is. De kans dat hij donor organen nodig gaat hebben is ontzettend groot.

Ik geloof niet dat een grote macht of god of wat dan ook hem deze ziekte gegeven heeft om een les te leren of iets anders in die richting. Ben er boos om, teleurgesteld, als er uberhaupt al een hogere macht is, doe dan iets aan die pedofielen en moordenaars etc ipv onschuldige kinderen.

Maar hoe dan ook, ik wil graag dat hij zo goed en fijn mogelijk verder kan leven, al is dat met medicijnen, daar heeft hij nu ook geen ontkomen aan. Vind het hypocriet om dan wel organen te willen/verwachten als ik deze zelf niet zou geven.

Als ik het zou kunnen en mogen wanneer het nodig is dan geef ik hem het liefst organen van mijzelf of gedeeltes hiervan als ik dit kan missen maar mocht dit echt niet mogelijk zijn dan hoop ik absoluut dat er genoeg mensen geweest zijn die wel bereid zijn om na hun dood een ander verder te laten leven.

Cherryblossem wrote:

Wat te denken dat degene die donor is nog niet gestorven is maar nog steeds in leven wordt gehouden? Dat organen zonder verdoving worden uitgenomen? Dat het regelmatig gebeurt dat donoren toch niet hersendood zijn?
Voor mij een reden om nee te zeggen.

Begrijp je standpunt hierin...maar vaak is het dat de ziel het lichaam al heeft verlaten. Ik heb dat gemerkt bij mij buurvrouw die is overleden aan longkanker...maar zo 2 dagen voordat het lichaam stopte met ademen was ze al uit haar lichaam en zag ik haar heel blij dansen in de lucht toen ze afscheid nam van mij.