Gezien worden voor wie je bent

Is het dan niet meer de juiste vraag "laat jij je dan (niet) zien wie je werkelijk bent bij anderen"? Dus hoe kan je niet gezien voelen als je je niet laat zien?

Mmm zeg ik dat nou goed

Je hoeft het ook niet buiten jezelf te zoeken, juist niet, want dan pas je je direct alweer aan die ander aan. Het gaat er denk ik om, of je je veilig genoeg voelt om gewoon te ZIJN.

Ik kan daar heel kort over zijn, ik voel mij nu niet veilig genoeg in deze wereld om echt te zijn zoals ik ben. Ik trek me niet voor niks zo terug!

Als jij je fikken verbrand aan een heet voorwerp, dan kijk je de volgende keer wel uit. Gebeurd dat met wie je bent, dan kun je je voorstellen dat; hoe meer van deze ervaringen je hebt, hoe meer je van jezelf vervreemd raakt. Hoe minder je van jezelf laat zien, hoe groter dat stemmetje in je hoofd wordt met alles wat een ander wel niet zal denken.

Vlinder3 wrote:

Dus hoe kan je niet gezien voelen als je je niet laat zien?

Mmm zeg ik dat nou goed

Daar zit hem nou juist de clou! In je veilig genoeg voelen om datgene te laten zien wat je bent, in plaats van datgene wat je denkt dat een ander van je verlangt.

@ Moira, dat was dus inderdaad één van mijn vragen :) Thanks voor je antwoord!

@ Sparkling, ja, zulke dingen inderdaad. En dan moet je ergens dus weer zien sterker te worden, te groeien, zodat je jezelf weer wél durft te laten gaan zien.

@ Vlinder, ja, along those lines had ik ook vragen gesteld in mijn OP.

Ook in hoeverre je zelf verantwoordelijk bent voor het niet gezien worden. Dat kan je ook voordelen bieden.
Bijv. niet laten zien hoe groot jij bent. Dan kom je weer op dat stuk tekst daarover wat ik onlangs postte van Marianne nog wat. Dat de meeste mensen bang zijn voor hun licht, niet voor het donker. Bang om te laten zien hoe groot ze zijn, omdat je dan kritiek krijgt en omdat anderen zich anders klein voelen in jouw aanwezigheid.
Dus een angst om in je kracht te gaan staan feitelijk.

Een andere vraag was: I
In hoeverre pas je je aan aan anderen om niet gezien te worden?
Dat kan zijn om hetzelfde als hierboven. Maar kan ook zijn dat je vanuit bijv. gezinspatronen een rol opgelegd hebt gekregen.
Ik had bijv de rol "Zij zal het wel helemaal gaan maken!" opgelegd gekregen omdat ik een zieke zus had die niet veel kon. "Zij zou dat wel helemaal anders gaan doen!"
Door die verwachting, van mijn moeder, durfde ik niet meer mezelf te zijn, want ineens moest ik het helemaal gaan doen. En ... ik kon het niet, ik had problemen op school, maar durfde dat dus niet te vertellen thuis, want dan faalde ik haar verwachtingen van mij.
Dan laat je jezelf ook niet meer zien en zo'n rol/patroon blijf je doorgaans 'spelen' gedurende je leven.

Zo zijn er nog meer rollen te bedenken. Wrs zelfs ook die van bijv jongste zijn, of oudste of middelste.


Zover ik het tot nu toe begrijp heeft niemand iemand waarbij hij/zij helemaal echt kan zijn. Helemaal gezien wordt en gekend.
Dat dacht ik eigenlijk al, was er wel nieuwsgierig naar. Blijf ik graag weten wáárom dat zo is. Zie de vragen hierboven en in mijn OP.
In hoeverre doe je het zelf, in hoeverre wil je misschien niet gezien worden? Enz.

Nu ik alles heb gelezen en, denk ik, begrijp wat Kristalletje zegt, kan ik heel kort zijn. Er is niemand die mijn ware kern ziet. Zelfs ik zelf nog niet helemaal. Ik kom nog steeds dingen van mezelf tegen die ik niet eerder heb gezien, waar ik me over kan verbazen dat er zulke mooie dingen in mijn diepste zijn zitten. Dat ik zulk licht kan stralen, zoveel liefde in me heb en zoveel compassie kan voelen.

Ik heb het gevoel van volledig thuis komen bij iemand nooit gevoeld. Wel diepgaande herkenning, maar niet dat mijn diepste kern gezien werd.

Maar.... Kan dat ook wel? We zijn volgens mij allemaal groeiende en ontdekkende wie we zelf zijn en komen denk ik allemaal wel eens iets nieuws in onze kern tegen. Kan een ander onze volledige kern zien zonder dat we die zelf zien?

Moonshine wrote:

Nu ik alles heb gelezen en, denk ik, begrijp wat Kristalletje zegt, kan ik heel kort zijn. Er is niemand die mijn ware kern ziet. Zelfs ik zelf nog niet helemaal. Ik kom nog steeds dingen van mezelf tegen die ik niet eerder heb gezien, waar ik me over kan verbazen dat er zulke mooie dingen in mijn diepste zijn zitten. Dat ik zulk licht kan stralen, zoveel liefde in me heb en zoveel compassie kan voelen.

Ik heb het gevoel van volledig thuis komen bij iemand nooit gevoeld. Wel diepgaande herkenning, maar niet dat mijn diepste kern gezien werd.

Maar.... Kan dat ook wel? We zijn volgens mij allemaal groeiende en ontdekkende wie we zelf zijn en komen denk ik allemaal wel eens iets nieuws in onze kern tegen. Kan een ander onze volledige kern zien zonder dat we die zelf zien?

Yes, je snapt hem!
Of dat kan, je hele kern, weet ik niet. Ik denk ergens van wel? Je hebt toch een core essence als ziel. Een ander kan die zien.
Ik maak mee dat de ander dingen ziet die ik zelf nog niet goed in het licht had, of nog niet goed durfde zien. Als die ander ze dan wél ziet en er van geniet, ze waardeert, dat voelt fenomenaal!
Ook dingen waarvan ik niet bewust ben dat ik ze laat zien die dan tóch gezien worden. Dan kan ik daar soms helemaal verbaasd om zijn.
Omdat ze door de ander gezien worden, kan ik ze dan ook gewoon laten zijn, ze meer en meer gewoon laten stralen. En daarmee realiseer ik me dan tegelijkertijd dat ik die stukken mijn hele leven lang weggestopt hebt. Maar blijkbaar toch niet helemaal, want hij ziet ze wél.
Het helpt mijn ware ik gewoon te laten zijn en te laten zien en dus om meer en meer in mijn kracht te komen.
Wat Yarrow ook aangaf dat ze dat meegemaakt had... het is een waar feest! Eén groot thuiskomen. Bij de ander, maar ook bij jezelf.

Ik heb dat zelf ook nooit eerder meegemaakt. Ik dácht het soms wel, maar dat was dan meer in mijn eigen hoofd dan dat het echt zo was. Meer het verlangen er naar waarmee ik mezelf dan een rad voor ogen draaide en waardoor ik tegelijkertijd de red flags in zo'n relatie niet opmerkte.
Ik moet er ook bij zeggen dat het best spannend is als iemand gewoon benoemd wat hij ziet, hoe jij bent. Ineens ben je 'naakt'. Met hem vind ik dat goed, maar ik weet niet of ik dat van iedereen overal zou kunnen handelen eigenlijk?
Dat is denk ik de volgende stap.

Even voor de duidelijkheid, Kristalletje bedoel jij iemand die door alle maskers heen prikt? Zoals je vader wist dat je boos was door jou fluiten heen, omdat hij dat voelde, omdat hij door dat masker heen prikte? Hij voelde jouw onderliggende woede en anderen in die ruimte niet. Omdat hij wist hoe je in elkaar steekt, omdat hij jou heel goed kende?

Moonshine wrote:

Even voor de duidelijkheid, Kristalletje bedoel jij iemand die door alle maskers heen prikt? Zoals je vader wist dat je boos was door jou fluiten heen, omdat hij dat voelde, omdat hij door dat masker heen prikte? Hij voelde jouw onderliggende woede en anderen in die ruimte niet. Omdat hij wist hoe je in elkaar steekt, omdat hij jou heel goed kende?

Ja. Precies dat.
En dan nog een stap verder ook, in de richting van jouw vorige posting. Althans, ik denk dat dat nog een stap verder is.

Ik zou dat heel eng vinden als iemand mij zo in mijn blootje zou zetten! Ik ben mijn leven lang al bezig mezelf te verstoppen, te beschermen tegen de grote boze buitenwereld en als iemand dan zou zien wie ik ben en dat ook zou benoemen...... Brrr griezelig. Als iemand al het mooie in mij zou zien door de maskers heen, blijft dat mooie dan wel zo mooi? Wordt daar dan niet weer aan gesleuteld? Wordt dat dan door jaloezie of wat dan ook niet weer in elkaar geschopt? Net zoals vroeger, dat mooie kleine lieve babietje wat niet gewenst op deze aardbol wordt gezet.... Nee, laat mij nog maar even een beetje verstopt zitten. Zo langzaam aan komen er aspecten van mijn wezen naar boven. Maar niet te snel hoor!

Maar je krijgt nooit meer dan je aankan zal ook in deze gelden. Als de leerling er klaar voor is zal de leraar verschijnen. Jij bent er klaar voor en je kan ervan genieten! Heerlijk om mee te maken denk ik, ook al zal het spannend zijn af en toe. De bekroning op het jaren lang zelfonderzoek! Je hebt het verdiend!

Dank je wel!
En nee, er wordt finaal niet aan gesleuteld. Het wordt alleen gezien en oprecht bewonderd. Dat geeft zo'n enorme ruimte! Vrijheid! Fenomenale vrijheid!
En ja, dat is best spannend. Vrijheid is -idioot genoeg- ergens altijd spannend toch!
Omdat het helemaal nieuw is. Nieuw om dat te kunnen ervaren en voelen van binnen, nieuw dat dat gebeurt, nieuw dat dat gezien wordt én gewaardeerd wordt en wat je zegt, ook nieuw dat er niet eens een poging gedaan wordt eraan te sleutelen.
Dat is best iets om aan te kunnen. Dat vind ik zelf soms best nog heel wat. Je bent inderdaad meer gewend om je af te schermen uit angst gekwetst te worden en ineens is er iemand bij wie dat niet meer hoeft.

Moira wrote:

Ik weet nog dat we elkaar in een clubje waar ik inzat complimenten mochten geven en toen zei er een vrouw tegen mij, ik voel me bij jouw altijd veilig, het maakt niet uit wie ik ben of wat ik doe, jij accepteert alles en ziet alles in een ander soort licht, ze zei als jij er bent dan voel ik me goed, en weet ik dat ik niet veroordeeld wordt.

En toch, Moira..... Ik wil best geloven dat jij zo hoogverheven ben dat je aan je gidsen in de spirituele wereld voldoende hebt, maar hoe voelde je je toen die vrouw dat tegen je zei? Was het niet fijn om je in zo'n essentieel stukje van jezelf, althans door één lid van die groep, gezien te worden? Streelt het nergens je ego?

Kristalletje wrote:

Ik maak mee dat de ander dingen ziet die ik zelf nog niet goed in het licht had, of nog niet goed durfde zien. Als die ander ze dan wél ziet en er van geniet, ze waardeert, dat voelt fenomenaal!
Ook dingen waarvan ik niet bewust ben dat ik ze laat zien die dan tóch gezien worden. Dan kan ik daar soms helemaal verbaasd om zijn.
Omdat ze door de ander gezien worden, kan ik ze dan ook gewoon laten zijn, ze meer en meer gewoon laten stralen. En daarmee realiseer ik me dan tegelijkertijd dat ik die stukken mijn hele leven lang weggestopt hebt. Maar blijkbaar toch niet helemaal, want hij ziet ze wél.
Het helpt mijn ware ik gewoon te laten zijn en te laten zien en dus om meer en meer in mijn kracht te komen.

Ja en in zo'n relatie kan je enorm groeien.

Ik geef Moonshine nog eventjes een hand. Ik moet nog maar zien dat ik me eindelijk herinner wie ik zelf ben.

Ik heb niet enkel voldoende aan mijn gidsen. Ik heb graag complimenten en liefde van anderen. Ik heb alleen niet zozeer iemand nodig die me geheel in alles kent. Al mijn gevoelens. Alles van me begrijpt. Dat hoeft voor mij niet. Ik ben tevreden met de liefde die ik krijg en als een familielid of vriend iets niet van me weet of begrijpt vind ik dat niet erg. Als diegene een groot gedeelte wel ziet. Ik wordt graag gezien maar het ging nu toch om dat iemand je geheel ziet in je hele kern?

Ik bedoelde meer ik vind het niet erg als ik mijn ergenis inhou en mijn kinderen dat niet zien en denken dat ik blij ben.
Of als mijn man weinig met spirituele dingen heeft en dat stukje van me niet begrijpt.
Ik vind het niet erg als ik me ziek voel last van mijn lijf heb en een ander prikt daar niet doorheen als ik het niet meld.
Over het algemeen zien je dierbaren het meeste van je en als,dat niet geheel is vind ik dat niet erg.
Een gids kan dat wel  bedoelde ik meer. Ik heb niet zozeer dat ik het mis dat niemand alles ziet en aan wie ik ook alles zou vertellen wat er in me omgaat.
Als ik het met verschillende mensen kan delen  voldoet dat voor me.

Dank je wel, Moira. Nu begrijp ik je beter.

"Gezien worden" heeft wat mij betreft alles te maken met weten wie je zelf bent. De afgelopen maanden zijn voor mij een rollercoaster geweest van ontdekkingen over mijzelf en dan vooral de ontdekkingen van waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Waarom ik dingen voel zoals ik ze voel en waarom ik dingen begrijp zoals ik ze begrijp. Dat ik gevoelig, intuïtief en (dus ook) "anders" was, wist ik al. Nu weet ik ook wát het "andere" precies is. Het ís niet anders of afwijkend, het is wie ík bén. Mijn manier mag misschien voor anderen "ander" zijn, maar voor mij is het dé manier die bij mij hoort.